บันทึกหลังตื่น

เมื่อคืนกว่าจะได้คุยกับณีก็ปาตีหนึ่ง เวลาขณะนั้นเป็นเวลาที่ผมควรจะได้นอน แต่ใจผมก็สั่งโทรหาเธอ เพราะเมื่อคืนเธอเพิ่งจะผ่านเรื่องเลวร้ายประหนึ่งมีหิน10ตันหล่นทับ

"ฮัลโหล...อืม" ณีตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ผมถามคำถามพอแสดงให้เห็นถึงความห่วงใย "ทำไรอยู่" "เลิกงานกี่โมง" "ได้คุยอะไรกันบ้างไม๊" "เค้ามีที่ท่าเป็นไงบ้าง" "ทะเลาะกันอีกหรือเปล่า"

แต่ประโยคเหล่านั้นดูเหมือนจะผ่านหูเธอไปแผ่วเบา

เธอตอบแต่ละคำถามอย่างค่อยๆคิด ราวกับมีเรื่องอะไรหนักใจเธอมากกว่าที่จะมาตอบคำถามสั่วๆเหล่านี้ จนสุดท้ายเธอจึงยอมเอ่ยปากถามผมถึงเรื่องที่จมลึกอยู่ในหัวใจเธอตอนนี้

"เธอคิดยังไงกับเรา เรายังไม่ค่อยมั่นใจในตัวเธอ" เสียงเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อถามคำถามนี้

เหมือนกับโดนตบหน้าอย่างแรง นี่เราทำถึงขนาดนี้แล้วเค้ายังไม่รู้สึกเชื่อใจเราอีกเลยหรือ? ผมจึงพยายามพร่ำบอกถึงความพยายาม ความอดทนที่ผมต้องมีกับเรื่องระหว่างเรา การรอคอยต่างๆมันช่างเจ็บปวดยิ่งนัก

น้ำเสียงของเธอดูผ่อนคลายความกังวลลง ผมจึงเปิดโอกาสให้เธอได้พูด

"แมวมันโทรมาบอกว่า เมื่อเช้ามีคนไปโพสต์ด่ามันในเฟส"

"แมวบอกกับรุจว่า แมวพยายามที่จะห้ามณีแล้วแต่ณีไม่ฟัง"

"ต้องเค้าก็ไม่ใช่คนดีอะไรมาก แมวบอกแล้ว"

"แมวคบกับณีมา20 กว่าปี แต่ณีกลับไปเลือกคนที่เพิ่งรู้จัก"

ผมโกรธจนลืมความง่วงไปในทันที อากาศเย็นกลางดึกไม่พอจะกลบความร้อนใจหัวใจผมไปได้ ผมนิ่งอยู่พักเพื่อบรรเทาอารมณ์ที่พุ่งพล่าน หลายๆอย่างที่ณีเล่ามาทำให้ผมคิดย้อนกลับไปได้ว่า นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่สบายใจสินะ ผมพยายามคิดให้ลึกลงมากกว่าคำพูดที่ที่ได้ยินจากปากของณี

นังแม่มดมันคงจะคัดสรรค์แต่เรื่องที่ทำให้เราเลือกกันมาพูด ผมพอจะเดาบางประโยคที่นังแม่มดสนทนากับรุจออก

"ต้องมันก็ไม่ค่อยแน่ใจณีเท่าไหร่หรอก"

"ต้องมันจะไปตั้งหลายทีแล้ว แมวเตือนณี ณีก็ไม่ฟัง"

"ต้องมันก็แค่ขายของในอินเตอร์เนต เทียบกับรุจไม่ได้หรอก"

ในขณะที่ผมคิดอยู่นั้น ดังเหมือนเสียงระฆังช่วยชีวิตเอาไป

"เธอ เรานอนก่อนนะ ง่วงมาก"

ผมเหลือบดูเวลาก็ปาเข้าไปตี2 พลางคิดไปถึงเวลาที่คุยกับณีเมื่อคืน

ใช่แล้วคืนก่อนเธอนอนไปแค่ 2 ชม. เองนี่

ผมจึงตัดใจ ราตรีสวัสดิ์กับเธอ